ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ

Είναι απο αυτές τις ''ΑΡΧΕΣ'' που σου έρχονται έτσι ξαφνικά, κεραυνοβόλα, εκεί που κάθεσαι ήρεμος και απολαμβάνεις ....

Γιατί ξέρεις ότι τίποτα δεν είναι έτσι όπως φαίνεται, ότι μέσα σου σιγοκαίει ένα μεγάλο ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί, ότι καταπίνεις κάθε σου σκέψη και τη στέλνεις ακριβώς εκεί στο ηφαίστειο, παρακαλώντας να τις κάψει. Κάθε μια απο αυτές. Όμορφες, άσχημες, πολύχρωμες άχρωμες.....

Ήταν άλλη μια μέρα, άλλο ένα πρωινό... έβλεπες τα πρόσωπά τους και ήτανε όλα ίδια. Δεν ξεχώριζες ηλικία. Δεν ξεχώριζες φύλο, φυλή. Μόνο μια τεράστια κούραση, όχι τόσο σωματική όσο ψυχική. Πονούσε η καρδιά τους να υπάρχει ακόμα αυτό το όνειρο μέσα τους που η πραγματική κούραση έπρεπε να το είχε σβήσει...

Και ξαφνικά έσκασε....όλα τα ερωτηματικά, οι ανησυχίες, τα αγχη, η κούραση, το παρελθόν, το μέλλον ήταν εκεί. Μπροστά μου. όσο και να ήθελα να φύγω, να τρέξω, να κρυφτώ σαν ταινία θρίλερ εφανιζότανε. Ειχανε γινει με τα χρόνια η σκιά μου, τα φαντάσματα μου, ο μπαμπούλας που εμφανιζότανε κάθε βράδυ και αντί να με τρομάζει μου κρατούσε το χέρι για να κοιμηθώ.

Είναι η στιγμή που απέφευγες με όλη σου τη δύναμη αλλά ταυτόχρονα περίμενες με ανυπομονησία, γιατί όλο σου το είναι ούρλιαζε να σταματήσει, να ξυπνήσεις.

ΚΑΙ ΞΥΠΝΗΣΕΣ!

Η πορεία του καθενός είναι τόσο διαφορετική μα τόσο ίδια. Διαφορετικοί στόχοι ίδιο συναίσθη μα !

Για χρόνια είχα την αναγκη να τιμωρώ τον εαυτό μου όταν τα πράγματα πήγαιναν διαφορετικά απότι ήθελα, όταν δεν ήξερα τι ήθελα ή όταν απλά αφηνόμουνα και απλά ζούσα τη στιγμή.

Είναι εντάξει να μη ξέρεις ακριβώς τι θέλεις.

Είναι εντάξει να χάνεσαι για λίγο.

Είναι εντάξει να θέλεις χρόνο να το βρείς.

Ειναι εντάξει να πέφτεις και να σηκώνεσαι.

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΧΗ!